Kseniia Berska
graf 12
licht in de duisternis
Wanneer ik aan de dood denk, komt de natuur onmiddellijk in mij op. Wat is er natuurlijker dan de overgang van de ene toestand naar de andere, door verval en desintegratie? De cyclus van het leven, de wisseling van seizoenen en het nieuwe dat voortkomt uit het oude. Dit is de essentie van de natuur waar wij als mens deel van uitmaken.
Mijn werk roept beelden op van wijnranken en planten die rustplaatsen overwoekeren, symbolen van de vaste verbinding tussen leven en dood. Het licht zorgt voor een schaduwspel, waardoor het werk volledig wordt opgenomen in de omgeving.
Een kaars eert de herinnering aan overledenen en straalt hoop uit. Niets verdwijnt zonder spoor. Materie vloeit over van het ene in het andere.
Dit licht van het bestaan is altijd om ons heen, een blijvende getuigenis van de cyclus van het leven. Het herinnert ons eraan dat, hoewel de dood onontkoombaar is, het leven en de liefde die we delen voortleven in onze harten en in de natuur om ons heen.
