Land In Zicht: Marokko

Na de eerste geslaagde reis naar Oeganda zeilen we verder naar de volgende haven. We blijven in Afrika en zetten koers naar Marokko.  

De Straat van Gibraltar oversteken en we zijn er. Marokko: naaste buur of verre vriend, maar voor velen ook een onbereisd land en onbetreden pad. Tijd om nader kennis te maken. 

Marokko, Noord-Afrika, 710.000km, 37 miljoen inwoners ... We kunnen hier ook nog poëtische portretten brengen, de geografie in kaart zetten, de cultuurgeschiedenis op  wikipediaanse manier weergeven enz., maar dat doen we niet. Daarvoor kan je onze bibcollectie uitvlooien, onze themastanden leeghalen, je verdiepen in de literatuur en je zodoende de Marokkaanse wereld inlezen. 

Met Land in Zicht proberen we vooral nader kennis te maken met elkaar, via lezingen, meertalige voorleesuurtjes, workshops en dialoogtafels. 

Zoals studente Amal, die het verhaal van haar papa en zijn foto met ons deelt.

Deze foto werd genomen in 1995. Wie erop staat is mijn papa, Mohamed, die op dat moment nog niet gehuwd was. Hij werkte toen in een tomatenfabriek en stuurde af en toe geld naar zijn familie in Marokko

Ondanks de afstand voelde hij zich nooit volledig alleen, want hij had het geluk om hier al enkele familieleden te hebben die hem steunden in zijn nieuwe leven. Mijn papa had zijn ouders, broers en zussen achtergelaten in Marokko, maar dankzij de aanwezigheid van zijn familie in België, voelde hij zich niet echt eenzaam. Op elke vrijdag werd hij uitgenodigd door zijn familie om samen couscous te eten, een traditie binnen onze Marokkaanse cultuur. Voor moslims is vrijdag een heilige dag, en na het vrijdaggebed wordt er vaak couscous gekookt. Familie en vrienden worden uitgenodigd, samen wordt er gegeten, gelachen en herinneringen gedeeld. Dit ritueel zorgde ervoor dat mijn vader zich verbonden voelde, zelfs al was hij ver weg van zijn thuisland. 

De technologie was toen ook niet zoals nu. Mijn papa sprak zijn ouders hoogstens één keer per week in een telefoonwinkel, en hij bezocht ze elke zomervakantie. Hij keek altijd uit naar de maand juli, wanneer hij even terug naar Marokko kon gaan. Maar sinds het overlijden van zijn ouders is dat verlangen veranderd. Vier jaar na deze foto, in 1999, trouwde mijn papa met mijn mama en in maart 2003 werd zijn gezinnetje herenigd in België.

Of het verhaal van Ilham, die Marokko een paar jaar geleden voor Kortrijk inruilde om terug bij haar familie te zijn.

Op 2 februari 2022 zette Ilham voor het eerst voet op Belgische bodem. Met een tijdelijk visum op zak vertrok ze naar Kortrijk, waar een groot deel van haar familie woont. Die aanwezigheid maakte de overgang een stuk makkelijker. Ze hoefde haar ouders niet achter te laten, want die waren al eerder naar België verhuisd. Ook haar broers en zussen waren hier, net als veel familieleden in zowel België als Frankrijk. Hierdoor voelde ze zich meteen thuis en had ze geen last van heimwee naar Marokko. 

De reis naar België verliep vlot. Ze kwam met het vliegtuig en werd meteen omringd door familie, wat haar hielp om zich snel aan te passen aan haar nieuwe omgeving. Hoewel veel mensen bij een emigratie een diep gemis voelen voor hun thuisland, ervaart Ilham dat anders. Haar wereld draaide altijd om familie, en die is nu hier. Daardoor voelt ze geen nood om terug te keren naar Marokko. Haar leven en toekomst liggen in België, waar ze haar studies wil afmaken en aan het werk wil gaan.

Kortrijk werd haar nieuwe thuisbasis, vooral omdat haar familie hier woont. Daarnaast ziet ze in België meer mogelijkheden om zich verder te ontwikkelen. In Marokko had ze gestudeerd en was ze geïnteresseerd in naaien, maar hier wil ze haar toekomst anders vormgeven. Vanaf haar geboorte tot 2022 woonde ze in Marokko, terwijl haar ouders al sinds 2013 in België waren. Die jaren brachten ze grotendeels gescheiden door, maar nu zijn ze opnieuw samen.

In haar vrije tijd houdt Ilham ervan om te wandelen en haar omgeving te verkennen. Ze merkte al snel dat mensen in België haar op een normale, respectvolle manier behandelden. Voor haar voelde de overgang dan ook niet als een grote schok. Met haar familie dichtbij en nieuwe kansen voor de toekomst, bouwt ze hier verder aan haar leven.