Het aangrijpende relaas van Liliane Beckers (82) werpt een licht op de verwoestende impact van de bombardementen op Kortrijk tijdens de Tweede Wereldoorlog. Liliane lag twee dagen onder het puin en droeg de gevolgen een leven lang mee.
Gevangen in de kelder
Liliane: “Geboren in 1941, groeide ik samen met mijn ouders, opa en zus op in de Filips van de Elzaslaan 15. Achter ons huis runden mijn ouders een bedrijf waar ze ramen en trappen maakten, met ongeveer 10 werknemers in dienst. Rond mijn tweede levensjaar, het moet dus ergens in 1943 geweest zijn, werden we getroffen door het noodlot. Op een avond, rond 7 uur, hoorde mijn vader Engelse vliegtuigen naderen. Hij stuurde alle werkmannen snel naar onze kelder om te schuilen. Op dat moment was mijn moeder mijn zus en mij aan het wassen in een bassin op tafel. Ze haalde ons uit het water en deed twee stappen naar de kelder toen het huis getroffen werd door een bom en instortte. De werknemers die in de kelder waren gevlucht, zaten vast en verdronken door een gesprongen waterleiding. Ze kregen later samen een laatste rustplaats op de begraafplaats van Bissegem. In het totaal vielen er ongeveer 30 doden in onze straat.
Door de kracht van de explosie werd ik uit de armen van mijn moeder gerukt en viel ik in de kelder, buiten haar bereik. Ik lag daar twee volle dagen, naakt en verloren, terwijl ze wanhopig naar me zochten voordat ze me uiteindelijk konden bevrijden.
Dubbele pech
Na deze tragedie waren we alles kwijt. Een kapster uit de buurt schonk mijn moeder een mantel, groot genoeg om mijn zus en mij mee te bedekken. Mijn grootvader Alfons Lanty, een aannemer, bouwde ons huis weer op. Helaas hadden we bij het laatste Engelse bombardement opnieuw prijs! Mijn ouders konden nog net op tijd vluchten naar de overkant van de straat. Een groot geluk, want ons huis lag opnieuw volledig plat. Wij hadden voor de tweede keer niets meer. Moeder had een kistje met geld en papieren in huis laten liggen toen ze naar de overkant vluchtte. Ze zag het kistje liggen onder het puin, maar hoe meer ze ernaar probeerde te graven, hoe dieper het viel. Ze heeft het kistje nooit kunnen redden.
Daarna zaten we zonder woning maar mochten we van de burgemeester inwonen bij een familie in onze straat die gecollaboreerd had. Het waren gelukkig vriendelijke mensen. We verbleven daar tot er in de Passionistenlaan tijdelijke huizen gebouwd werden voor de geteisterden tijdens de oorlog. Twee jaar later verhuisden we naar sociale woningen in de Dennenlaan.
Littekens van de oorlog
Mijn ouders konden de trauma’s van die tijd nooit verwerken. Mijn moeder, voordien heel welvarend, was plotseling alles kwijt. Ze kreeg nooit compensatie voor ons huis. Eerst bood men haar 30.000 frank aan, maar een kennis vond dat niet genoeg en raadde haar aan om het bedrag te weigeren. Moeder deed dat, maar kreeg zo uiteindelijk niets. We ontvingen meubels vanuit Amerika, maar moesten die later terugbetalen. Mijn andere grootvader kreeg geen pensioen en moest daarom ook bij ons intrekken. Mijn vader werd klusjesman in het klooster van de Zusters Paulinen en werkte ook ’s avonds om mijn ziektekosten te betalen.
Ik ben door die twee dagen in het vocht en de koude mijn hele leven ziek gebleven en bijna nooit naar school geweest. De politie kwam soms kijken of ik wel echt niet naar school kon. Mijn plechtige communie kon ik niet vieren en op twaalfjarige leeftijd woog ik nog maar 20 kg. Vanwege rugproblemen moest ik tot mijn twintigste een hard korset dragen en kon ik nauwelijks bewegen. Ik bracht mijn dagen door in bed, ’s nachts in een soort stenen goot. Naast mij stond een emmer want ik hoestte zwarte stoffluimen op zoals de mijnwerkers. Vanwege mijn astma verbleef ik drie jaar in een klooster in Banneux, waar de lucht gezonder was. Ook mijn gehoor is aangetast door de explosie: ik ben doof aan één oor en heb een hoortoestel aan de andere kant.
Na al die jaren zit ik nog steeds vol angsten. Ondanks die moeilijkheden ben ik een paar jaren geleden naar de Open School geweest, waar ik leerde lezen en schrijven. Door wat te oefenen met de computer, sla ik mij nu daarmee ook uit de slag.”
Meer verhalen over de Tweede Wereldoorlog
