° 1990 - Marke
huidige woonplaats: Palongkhali, Bangladesh
- Hoe ben je bij Artsen Zonder Grenzen (verder: AZG) terechtgekomen?
Sinds mijn studies als verpleegkundige wilde ik in een humanitaire organisatie werken. Tijdens de Covid19-uitbraak ben ik er terecht gekomen. AZG had dringend verpleegkundigen nodig in het Belgisch project en ik veranderde van job. Toen gaven we ondersteuning in de woonzorgcentra over het ganse land. Zo is de bal gaan rollen en kwam ik terecht in de internationale pool.
- Wat is uw taak binnen het AZG-team?
Ik ben manager van de verpleegkundige activiteiten en verantwoordelijk voor infectiepreventie in de gezondheidscentra. De job-inhoud is heel variërend en afhankelijk van zowel context als nood. Elk project is anders. In het centrum van Kabul (Afghanistan) openden we een afdeling voor ondervoede kinderen in een kinderziekenhuis. In Bangladesh hebben we 2 gezondheidscentra in het grootste vluchtelingenkamp van de wereld waar we tot 1400 patiënten per dag zien. Ik werk strategieën uit voor bijv. de patiëntenstroom, screening van ondervoeding en infectieziektes. Samen met de hoofdverpleegkundigen bereid ik wondzorgtraining voor, we werken aan een ‘mass casualty’-plan en ik doe aanwervingen voor nieuw personeel.
- In welke landen heb je intussen al gewerkt?
Ethiopië (met een Belgische vzw), België (Fedasil voor de vluchtelingenopvang en GAMS vzw, een organisatie die werkt met survivors van vrouwelijke genitale verminking en ander gender gerelateerd geweld). Met AZG in Gaza (Palestijnse gebieden), Kabul (Afghanistan), Choco (Colombia) en Palangkhala, Rohingya vluchtelingenkamp (Bangladesh).
- Is het altijd werken in conflictgebied?
AZG werkt in alle landen waar de medische nood het hoogst is: een conflictgebied maar ook gebieden met ziekte-uitbraken of waar de toegang tot zorg beperkt is door natuurrampen. In Colombia werkten wij bijv. met de Afro Colombiaanse en inheemse bevolking (Embera’s). Zij leven in de jungle en hebben weinig tot geen toegang tot zorg omwille van drugshandel door gewapende groeperingen in de regio.
- Voortdurend veranderen van streek … is het niet “lastig” om steeds mensen te moeten te verlaten?
Ohja, zeker! De contacten die ik heb zijn soms heel intens. Ik koester die ook. Afscheid neem ik niet, het is altijd een ‘tot weerziens’.
- Mag je zelf aangeven naar welk land je wil gaan werken? Bij AZG moet je flexibel zijn en ik sta open voor elke plaats waar ik een meerwaarde kan betekenen, waar ik nuttig kan zijn. Ik heb een zwak voor het Midden-Oosten. De contacten met mensen zijn hartverwarmend en ook de context is enorm interessant door zijn rijke en lange geschiedenis. Maar evengoed werk ik graag dichterbij huis in Europa.
- Je hebt ook gewerkt in Gaza. Krijg je nu nog recent nieuws over aldaar?
In het begin dagelijks, daarna was er radiostilte omwille van netwerkproblemen in Gaza. Sinds begin van dit jaar heb ik opnieuw contact met enkele collega’s. De verhalen met de foto’s en video’s die ze delen zijn schrijnend. “Ik heb ook contact met internationale collega’s want AZG is er nog steeds actief. Ze ondersteunen ziekenhuizen, doen er orthopedische chirurgie. Ze voorzien pre- en postnatale zorg want heel wat vrouwen bevallen nu in de tentenkampen in Rafah, aan de grens met Egypte.” (Info van eind januari). Spijtig genoeg hebben we ook collega’s verloren. In dat opzicht wil ik hun woorden delen: ‘Whoever stands until the end, will tell the story we did what we could. *Remember us*’. Vergeet niet dat er naast Gaza andere gebieden getroffen worden door geweld en rampen waar hulp dringend nodig is: Soedan, Jemen, Oekraïne, Haïti… En ook alle niet-zichtbare vrouwen die survivors zijn van seksueel- en gendergerelateerd geweld over de hele wereld.