“Het gedrag van Marie is haar taal”
Zorgenmeisje: het is de naam van het boek dat Frauke Cosaert (44) dit jaar schreef. Frauke heeft het daarin over haar dochter Marie (18) die mentaal beperkt is en autisme heeft. “De zorg voor Marieke zelf staat niet centraal, wel welke gevolgen die zorg heeft voor jouw gezin.”
“In 2000 werden Pieter en ik de trotse ouders van Gust. Daarna raakte ik zwanger van Marie. Tijdens mijn zwangerschap had ik het gevoel dat zij een zorgenkind zou zijn. Ik werkte toen met zorgenkinderen. Maar medisch leek niets daarop te wijzen. We hebben toen ook geen tests laten doen. We zien wel, was ons motto. De geboorte op zich verliep heel vlot en meteen waren alle zorgen weg. Marie was bovendien een rustige baby.”
“Geleidelijk aan veranderde dat. Marie wilde bijvoorbeeld nergens anders slapen. Gingen we eens op weekend, dan deden we ‘s nachts geen oog dicht. Marie speelde ook niet zoals andere baby’s dat doen. Later deed ze altijd haar broer na. Ook toen ze naar de scouts mocht, was dat zo. Ze volgde de rest, zonder eigenlijk te weten waarom de anderen iets deden.”
“Marie heeft 2 onzichtbare beperkingen: ze is mentaal beperkt en ze heeft autisme. Maar dit heeft haar niet belet om een eigen persoonlijkheid te ontwikkelen. Iedereen in onze omgeving zag Marie als 1 van ons en dat is haar grote geluk geweest. Ze heeft zo altijd veel krediet gekregen. Dat ze steeds opgewekt en spontaan is, is een extra troef.”
“Het is wel zo dat Marie geen vragen stelt. Haar gedrag is haar taal. Als ze aarzelt of met haar voeten schuifelt, weten we dat er iets scheelt. Daarom moet er altijd iemand bij haar zijn die haar als het ware kan lezen. Dat zal ook altijd zo blijven. Net als het feit dat ze structuur nodig heeft. Als Marie thuis is, staat ze altijd om 8 uur op. En ze verwacht dat we altijd op hetzelfde uur eten. Iets wat niet altijd kan. Dan raakt ze daarvan overstuur.”
“Marie is op haar 9e op internaat gegaan. Tot haar 12 jaar in De Kindervriend in Rollegem, daarna in De Lovie in Proven. Daar woont ze nog altijd. We hebben lang de boot afgehouden, maar uiteindelijk is gebleken dat op internaat gaan de juiste keuze was. Niet alleen voor haar, maar ook voor de rest van het gezin. In het internaat vindt ze de structuur die ze zo nodig heeft.”
“Tijdens de lockdown is Marie 9 weken thuis geweest. Dat was een niet te onderschatten periode. Pieter, ikzelf en onze zonen Gust en Miel zien haar doodgraag, maar op den duur was het heel lastig. Pieter en ik hebben toen onze zonen verwaarloosd, al onze aandacht ging naar Marie. Gelukkig zijn Gust en Miel heel zelfstandig en staan ze altijd klaar voor hun zus.”
“Mijn boek Zorgenmeisje was klaar voor de lockdown. Die wordt er dus niet in vermeld. Ik schreef het boek omdat ik zelf heel hard op zoek ben geweest naar soortgelijke verhalen als dat van Marie. Daarbij ging het me niet over de zorg op zich, maar over welke impact een zorgenkind op jouw gezin heeft. Oudere collega’s hadden me wel al gerustgesteld en zeiden dat alles goed komt, maar ik bleef toch met vragen zitten.”
“De cover van het boek heb ik heel bewust gekozen. Je ziet 5 vogels, waarvan de 2 ouders en 1 van hun kindjes op een draad zitten. De andere 2 fladderen weg. Marie zal altijd extra aandacht nodig hebben van ons, daarom dat zij tussen ons in zit. Het coverbeeld is geïnspireerd op een tattoo die op mijn rechterpols staat en waarop ook 5 vogels te zien zijn.”
“Met mijn boek wil ik ouders van zorgenkinderen antwoorden bieden. Bovendien geef ik workshops. Een zorgenkind in je gezin vergelijk ik met een reis die niet loopt zoals gepland. Stel je voor dat je naar Zuid-Afrika gaat, maar het vliegtuig door omstandigheden in Marokko landt. Je weet niet waar naartoe, er is net dan geen wifi... Heb je een zorgenkind, dan weet je ook niet hoe de reis zal verlopen. Ik ga ook in dialoog met de aanwezigen over dit onderwerp.”
