“Ik probeer zo positief mogelijk te blijven en meer te relativeren”
In de zomer van vorig jaar kreeg Lisa Kesteleyn (34) te horen dat ze borstkanker had. Intussen heeft ze een operatie, chemotherapie en bestraling achter de rug. “Ik geniet nu echt van de kleine dingen en wil dat in toekomst zeker blijven doen”, zegt ze.
“In augustus 2019 voelde ik dat er iets in mijn rechterborst zat. Maar grote zorgen maakte ik me niet. De dokter ook niet trouwens. We dachten aan een verstopte melkklier. Ik was namelijk een tijd ervoor mama geworden van Billie, nu 2 jaar. Om toch zeker te zijn dat alles in orde was, voerde de dokter na de zomervakantie een punctie uit. Het verdict kwam hard aan: in mijn borst zat een kwaadaardig gezwel.”
“De week nadien al werd ik geopereerd. Daarna bekeek de dokter of ik bestraling of chemotherapie moest krijgen. Omdat ik nog jong ben en de kans op herval vrij groot was, kreeg ik zowel chemotherapie als bestraling.”
“Telkens ik chemo kreeg, had ik een ijskap op mijn hoofd om haaruitval tegen te gaan. Al mijn haar kwijtraken was mijn grootste zorg. Want dan ziet iedereen dat je ziek bent en dat wou ik niet. Uiteindelijk deed de ijskap zijn werk: ik verloor slechts de helft van mijn haar. Voor mij was dat een grote opluchting. Om mijn nagels te sparen moest ik met mijn handen en voeten ook in ijs zitten. Dat was pijnlijk, maar had wel resultaat.”
“Ik heb me eerlijk gezegd niet lang als een ziek persoon gezien. Want tijdens de operatie heeft de dokter de tumor weggenomen. De chemotherapie en bestraling zijn er om problemen in de toekomst te vermijden. Ik probeer ook de voorbije maanden positief te bekijken. Het klinkt vreemd, maar hoe zwaar de afgelopen periode ook was, ik heb intens genoten. Extra tijd voor mijn gezin, de ontdekking van mijn nieuwe hobby aquarellen, de warmte die ik mocht voelen van familie en vrienden ...”
“Het is ongelooflijk hoeveel steun en attenties ik van hen kreeg. (lachje) De weken na mijn operatie leek mijn huis wel een bloemenwinkel. En ze blijven me steunen door berichtjes te sturen, te bellen of eens langs te komen. Voor hen, maar ook voor mezelf en lotgenoten, begon ik op Instagram met a.journey.to.remember. Ik bekijk dit als een soort dagboek. Naast mijn werk als accountmanager bij BOA ben ik fotografe en op dit account post ik foto’s om mijn gevoelens uit te drukken.”
“Ik probeer zo positief mogelijk te blijven en meer te relativeren. Dat is sinds mijn ziekte niet veranderd, integendeel. Ik geniet nu ook veel meer van de kleine dingen. Een wandeling in de natuur, een fietstocht langs de Leie, een terrasje doen, een uitstap met de kindjes, … In de toekomst wil ik dat zeker blijven doen. Als ik volledig hersteld ben, ga ik daarom niet meer fulltime werken.”
“Aan mijn zus Mietje heb ik altijd heel veel gehad. Zij is een jaar ouder, maar we voelen ons bijna een tweeling. We zijn allebei snel volwassen geworden: ik was 13 en zij 14 toen we mama verloren. In 2015 is papa dan gestorven. Toen hebben we beslist om onze job op te geven en in onze ouderlijke thuis, een boerderij vlak bij Evolis, zomerbar Bar Botaniek te openen. Dat was een onvergetelijk en succesvol avontuur, al bleek achteraf dat horeca toch niet helemaal ons ding was.”
“Deze zomer was de bar opnieuw open, maar wij waren niet langer de uitbaters. We gingen er wel regelmatig naartoe. We zijn daar sowieso graag, want het blijft onze ouderlijke thuis. Daarom houden we de boerderij ook. (korte stilte) Telkens ik er zat, dacht ik aan mijn ouders. Wat zouden zij ervan hebben gevonden dat er zoveel volk in hun tuin een drankje dronk en het gezellig maakte? Ik weet eigenlijk zeker dat ze het super had gevonden.”
