“Het was niet gepland, maar we waren samen in blijde verwachting”
Achter elke sterke vrouw staat … een sterke vrouw. We passen het clichématige spreekwoord graag aan voor Ann Wauters (40) en Lot Wielfaert (43), die in Bellegem wonen. Ze delen intussen al 18 jaar lief en leed. “Ik heb nog nooit het gevoel gehad dat ik in Anns schaduw sta”, zegt Lot tijdens de babbel die – hoe kan het ook anders – vooral over Ann gaat.
“Iedereen kent Ann door het basketbal. Zelf heb ik ook lang gebasketbald, bij Waregem. Ik deed het niet slecht, maar op mijn 14e raakte ik in andere dingen geïnteresseerd. Ik ben wel blijven spelen en mocht na mijn middelbaar zelfs een jaar bij de Amerikaanse universiteit Saint-Louis basketten. Ik heb ook bij de eerste ploeg van Waregem gespeeld. Maar van een topcarrière is nooit sprake geweest.”
“Ik begeleid nu al een paar jaar jonge topsporters bij The Atticus Group en ik doe dat heel graag. Het is belangrijk dat jonge sporters de juiste stappen zetten. Voor mijn job reis ik veel, want velen spelen in het buitenland. Denk maar aan Heleen Nauwelaers en Antonia Delaere, beiden lid van de Cats. Zij verdienen trouwens het grootste respect, want ze combineren topsport met universitaire studies.”
“Via het basketbal heb ik 18 jaar geleden Ann leren kennen. Sarah De Clerck, een goede vriendin, vroeg me op een dag om mee te gaan naar Valenciennes. Ze studeerde sportmanagement en had voor een paper afgesproken met Ann, die bij deze topploeg speelde. Na de wedstrijd zijn we nog samen uit geweest en is de vonk overgesprongen. Sindsdien zijn we samen.”
“In 2004 trok Ann naar het Russische Samara, ook al een topper in Europa. Een langeafstandsrelatie zag ik niet zitten, dus verhuisde ik mee naar daar. We kwamen daar in een soort vakantiedorp terecht. Toch hebben we ons goed geamuseerd: we volgden Russische les, we organiseerden kaartavonden, we gingen eten bij de leerkracht Russisch … De feestjes daar blijven me ook bij: voor een Rus is het een goed feestje als de tafel vol met drank staat. Aan eten denken ze eigenlijk niet.”
“In Rusland – na Samara speelde Ann ook nog voor CSKA Moskou en Jekaterinenburg – spraken we over kinderen. Het plan was dat ik eerst zwanger zou worden. Maar het wilde niet lukken. Vier jaar heb ik het geprobeerd. Maandelijks nam ik het vliegtuig van Rusland naar België voor kunstmatige inseminatie. Daarna stapten we over op in-vitrofertilisatie. Maar ook dat leek niet aan te slaan …”
“Omdat het bij mij niet lukte, spraken we af dat Ann zwanger zou worden. Dat lukte wel snel. Zelf kreeg ik die periode een raar gevoel. Bleek dat ik ook zwanger was. Het was niet gepland, maar we waren dus samen in blijde verwachting. Dat was super. Negen maanden later werden op enkele weken tijd Lou en Vince geboren. In 2014 kwam Dree erbij.”
“Toen Ann zwanger was, had ze een contract getekend bij Valencia. Meteen na de bevalling is ze daarom opnieuw beginnen te trainen. Ze wou op haar best naar haar nieuwe club gaan. We zijn naar Spanje verhuisd toen Lou en Vince 3 maanden oud waren. Toen we daar 3 dagen waren, moest Ann al een week weg met de ploeg. Ik bleef achter met twee baby’s in een stad die ik niet kende. Het was serieus aanpassen aan die nieuwe situatie, maar het is gelukt.”
“Voor alle duidelijkheid: Ann is een supergoede moeder die alles doet voor Lou, Vince en Dree. Maar al die jaren bij die topclubs wou ze maximaal presteren. Velen beseffen niet wat ze heeft moeten opofferen en hoeveel ze heeft afgezien om tot de top te behoren. Ann is ook Ann niet als ze niet kan afzien. Deze zomer, bijvoorbeeld, waren we op vakantie in Spanje en ging ze op bepaalde dagen 4, 5 uur fietsen. Ze moet tijdens het sporten haar limieten opzoeken, dat zit gewoon in haar.”
“Ann en ik zijn 18 jaar samen en al die tijd heeft niemand ons scheef bekeken. Het kan ook anders. In de VS, bijvoorbeeld, stelden lesbische medespeelsters ons voor aan hun ouders om hen over de streep te trekken. In Istanbul vonden de leerkrachten van de internationale school, waar de kinderen naartoe gingen, het super dat we ons niet verstopten als gezin. Jammer genoeg heb ik vorig jaar gemerkt dat een lesbisch koppel met kinderen intussen minder aanvaard wordt daar.”
“De laatste jaren heeft Ann kritiek gekregen over haar plaats bij de Belgian Cats. Zij jaagt zich daarin niet op, maar ik wel. Want waar is het respect? Ann heeft een fantastische carrière, ze was 5 keer Europees Speelster van het Jaar en won tal van bekers. Met San Antonio haalde ze in de WNBA de finale. Alleen is dat nooit in het lang en in het breed in de media gekomen. Bovendien brengt Ann het team nog veel bij met haar ervaring en staat er ook niemand klaar om haar plaats in te nemen.”
