“Mijn neef redde me van de dood. Letterlijk”
De 28-jarige Saibel Libeer verloor in mei 2014 haar broer Sedena. Hij pleegde zelfmoord. Haar wereld stortte toen in, maar intussen heeft ze opnieuw levensvreugde gevonden. Saibel wil iedereen ook deze raad geven: “Zit je met iets, praat erover of schrijf het van je af.”
“Mijn broer Sedena en ik waren twee handen op één buik. Maar een leuk leven had hij niet: mijn broer was manisch depressief. Hij heeft me een aantal keer in paniek opgebeld. ‘Zus, kom nu of ik ga iets doms doen’. Ik haastte me toen telkens naar huis, om hem op andere gedachten te brengen. Met die telefoontjes legde hij enorm veel druk op mij, maar ik denk dat hij dat niet besefte.”
“Op 2 mei 2014 heb ik hem thuis gevonden. Hij had zichzelf opgehangen, 1 dag na zijn verjaardag. Ik kon niet naar hem kijken, ik kon hem niet aanraken. Ik moest gewoon naar buiten. En dan was er nog die opgekropte woede en frustratie. De week voordien had mijn broer zelf gevraagd om opgenomen te worden in het ziekenhuis. Maar dat kon toen niet. Ik neem dat bepaalde mensen nog altijd kwalijk.”
“Ik stel me ook nog altijd de vraag of ik niets had kunnen doen. Veel mensen hebben me gezegd dat ik geen schuldgevoel moet hebben, maar dat gebeurt toch. Zeker omdat ik een voorgevoel had. Enkele dagen voor zijn dood stonden mama en ik af te wassen. Ik heb haar toen gezegd dat ik voelde dat er kort voor of na Sedena’s verjaardag iets zou gebeuren. Ik had jammer genoeg gelijk.”
“De dag van zijn dood zat ik er compleet door. Ik ging voor een vrijwillige volledige opname naar een psychiatrisch ziekenhuis, samen met mijn beste vriendin Rose-Lore. Maar omdat ze niet bij mij mocht blijven, ben ik daar vertrokken. Ik heb toen een hele tijd bij haar gelogeerd. Overdag volgde ik therapie. Maar toch ging het van kwaad naar erger: ik at en dronk niet meer, viel vaak flauw ... Op de duur kon ik niets meer en was een volledige opname niet meer te vermijden.”
“Met veel ups en downs ben ik er bovenop gekomen, al heb ik wel nog altijd slaapproblemen en ga ik nog langs bij de psycholoog. Ik heb enorm veel gehad aan mijn neef Wesley. Hij is echt mijn steun en toeverlaat. (korte stilte) Hij heeft me ook letterlijk enkele keren van de dood gered, want ik heb een paar keer zelfmoord proberen te plegen. Ook veel vrienden steunden me.”
“Momenteel voel ik me goed. Na een aantal jaar begeleid wonen bij De Bolster, woon ik sinds april dit jaar zelfstandig. (lachje) De volgende stap is een gezin stichten. Sinds de dood van mijn broer is dat gevoel heel sterk geworden. Ik ben ook weer aan de slag als kinderverzorgster. Ik werk progressief. Verder ga ik naar scholen om te spreken over wat ik heb meegemaakt. Het helpt mij om de dood van mijn broer te verwerken. Ik geef aan de leerlingen de boodschap mee dat ze hun gevoelens moeten durven uiten. Als je met iets zit, praat er met iemand over. Of schrijf je gevoelens op.”
“Ik vertel dan ook altijd dat ik thuis een speciale pot heb staan. Aan vrienden of familieleden die langskomen vraag ik om op een briefje een tip of iets positiefs te schrijven. Die briefje steken ze dan in die pot. Als ik een slechte dag heb, grabbel ik eens in de pot en lees wat er geschreven staat. Dat maakt mijn dag meteen een stuk beter.”
“Ik denk nog elke dag aan Sedena. Ik draag een medaillon waarin assen van hem zitten, zo is hij altijd en overal dicht bij mij. Nu is het ook tijd om vooruit te kijken, om weer deel uit te maken van de maatschappij. Daar werk ik elke dag aan. En ik heb nog een droom: 2 jaar geleden ben ik op vakantie geweest naar Afrika. Het was een superervaring. Als ik de kans krijg om daar ergens vrijwilligerswerk te doen, dan zal ik niet nee zeggen.”
Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be
