Dit is het verhaal van de nieuwe Kortrijkse reuzin Emma. Wil je weten wat er aan voorafging, lees dan eerst het verhaal van Manten en Kalle.
Emma is de nieuwe stadsreus
Al eeuwenlang slagen reuzen er moeiteloos in om harten te veroveren, kinderen te fascineren en een massa volk op de been te brengen. Zo ook tijdens de afgelopen editie van Sinksen. Toen kregen de inwoners voor het eerst de nieuwe stadsreus Emma te zien.
De Kortrijkse reuzen Manten en Kalle zijn dé symboolfiguren van onze stad. Hun oudste verschijning als uurwerkslagers van het klokkenspel op de Halletoren dateert al van de 14e eeuw. Wanneer ze als reuzen het licht gezien hebben, weten we niet. Wat wel vaststaat, is dat ze in de jaren '20 officieel in het huwelijk traden. Kinderen hebben ze nooit gehad. Tot nu.
Een nieuw verhaal
Letterzetters Jonas Bruyneel en coauteurs Sien Demuynck en Thomas Jacques herschreven het verhaal van Manten en Kalle in een vervolgstuk van 4 episodes. Het verhaal eindigt met een verrassende aankondiging: Manten en Kalle krijgen een dochter die op zondag 20 mei haar eerste stapjes in de wereld zette. Honderden toeschouwers kregen haar voor het eerst te zien tijdens Sinksen. De nieuwe reuzin kreeg de naam Emma. Dit was een veelgebruikte meisjesnaam in de middeleeuwen en blijkt ook vandaag nog steeds heel populair te zijn. De creatie van deze nieuwe reus, in een eigentijdse vorm en verrassend concept, betekent ongetwijfeld een keerpunt en de start van een nieuwe, mooie reuzentraditie.
Reuzenmakers
Kortrijk profileert zich als stad van innovatie. De nieuwe stadsreus mocht dus geen oubollig vehikel worden. Het team van Bolwerk bedacht een creatief en dynamisch concept dat gebruik maakt van uitgekiende technieken en besturingssystemen. Zo is de draagstructuur gemonteerd op een heftruck. Emma kan armen en benen bewegen, met telegeleide ogen rondkijken en ja of nee knikken. Een chauffeur rijdt de reus met de heftruck rond, zes andere mensen besturen de ledematen
Identikit Emma
- Leeftijd: 6 jaar
- Lengte: 5,10 meter
- Gewicht: 308 kg
- Schoenmaat: 168
- Kapsel: 8 kg vlas, de kapper is 1 week bezig geweest met kammen en knippen
- Kledij: linnen kleedje met gezeefdrukte rode bollen naar een ontwerp van Roos Van den dries, textielartieste bij Bolwerk
Creatie- en participatieproces van reus Emma
Kalle kijkt toe hoe Manten de laatste stenen plaatst. Verlaagd zijn ze zeker, die Leieboorden. Enkele weken later dan verwacht, maar netjes. Ze voelt de baby onrustig schoppen. Blijf nog maar even zitten. Met een grote zucht – windkracht 8 - gaat Manten naast haar op de rand zitten. Overschouwt zijn werk. Het lijkt alsof Kalle nooit vertrokken is. Stilzwijgend kijken ze naar de zon die achter de Broeltorens verdwijnt. Onder het wateroppervlak glijdt een school vissen voorbij. Kalle glundert.
Uit dankbaarheid heeft de stad een extra vleugel van het conservatoriumgebouw cadeau, zodat Manten en Kalle er een babykamer kunnen inrichten. Op een muur heeft Manten een tafereel van de Leie geschilderd. Langs de oevers staan vlaskappellen. Aan de horizon de schoorsteen van de kleifabriek. Hun dochter moet weten waar ze vandaan komen. Hoe het oude Kortrijk was.
Het is iets na twee ’s nachts wanneer Kalle badend in het zweet wakker wordt. Manten loopt alle kanten uit. Stoot zijn voet tegen de rand van de kast. Het conservatorium davert onder zijn voetstappen, en alle piano’s in het gebouw trillen mee. Als een spannende geluidsband. Waar is die koffer gebleven?
Op zijn polshorloge – een voormalige torenwijzerplaat van de Sint-Maartenskerk - kijkt Manten zorgvuldig hoeveel tijd er tussen de weeën zit. Ondertussen zeven minuten. Hij houdt het niet meer uit. Stapt naar de voordeur. Meer om hem op zijn gemak te stellen dan voor zichzelf, stemt Kalle ermee in om naar het ziekenhuis te gaan. Kortrijk beeft op zijn grondvesten. Met een stevige tred wandelt het reuzenkoppel richting ziekenhuis. Wie ze niet kan zien, brengt zijn kostbaarste bezit in veiligheid, want dit kan enkel een aardbeving zijn, zo’n gedaver.
Een leger van dokters staat klaar om het in goede banen te leiden. De hoofdarts glundert. De laatste dagen streken collega’s van over heel Europa neer in Kortrijk. Het gebeurt zelden dat een reuzenkoppel een kind op de wereld zet. Een deel van de refter werd omgebouwd tot verlossingskwartier, en bouwvakkers maakten gaten in de buitenmuur om Kalle’s benen in de juiste houding te houden. In de conferentiezaal van het ziekenhuis wordt een livestream voorzien. Manten loopt buiten rond, want voor twee reuzen is binnen geen plaats. Onhandig stoot hij een camera van de VRT om, en in een poging om dat goed te maken, sleurt hij een busje van WTV met zich mee. Kalle ziet hem door de ruit. Ze moet erom lachen. Haar gezicht is rood aangelopen.
Een oorverdovend applaus in de conferentiezaal. Ze is geboren. Emma. Blond haar. Blauwe ogen. 510 cm. Bolle wangen. Manten en Kalle hadden al snel een naam. Emma betekent immers groot en geweldig. Manten neemt voor het eerst zijn dochter vast. Hij weet geen woord uit te brengen. Haar blonde lokken lijken wel vlasharen. Een dochter. Zijn eigen dochter. Hij kan het haast niet geloven.
Veel tijd heeft Manten niet om bij zijn vrouw en dochter door te brengen. Hij heeft namelijk een grote verantwoordelijkheid. De sinksenfeesten moeten voorbereid worden. Podia opbouwen over de hele stad. Biervaten laten aanrukken. Betonblokken plaatsen. Er is zoveel te doen. Al doet hij het graag. Want op zondag organiseren ze een reuzebabyborrel, voor de hele stad. Iedereen is uitgenodigd.
De hele nacht heeft Emma liggen woelen in haar wieg. Het is een gevaarte, dat kinderbedje, want een reuzenbaby van meer dan driehonderd kilo, dat draag je niet zomaar. Ze is onrustig. Alsof ook zij weet dat het haar grote dag is. Dat vandaag iedereen zal drinken op haar gezondheid. Haar witte kleedje met rode bollen ligt al klaar. Drie weken heeft Kalle eraan gewerkt. Emma kraait en lacht op de luiertafel. Met veel moeite kamt Kalle haar blonde haren. Gisteren is de kapper langsgekomen om haar vlasharen te knippen. Geen sinecure met een haagschaar.
Een orkest wacht hen op aan de belforttoren. Mensen drummen om een glimp van Emma op te vangen. Nieuwsgierig zet ze haar eerste pasjes de stad in. Speels neemt ze een voorbijganger bij de kraag en heft hem hoog boven haar hoofd. De man spartelt, Emma lacht. Kortrijk is een speelplaats, één waar zij graag in zal rondlopen. Kalle kan haar net tegenhouden als ze het dak van Texture licht om een blik binnenin te werpen. Maar behulpzaam is ze ook. Een laatkomer die nergens parking vindt, helpt ze zonder meer met auto en al het dak van het station op.
Ze worden overladen met cadeaus. Een oude lijnbus als speelgoedauto. Boomstammen als speelblokken. Al snel heeft Manten handen en armen tekort om alles te kunnen dragen. Met glinsterende ogen staan de reuzenouders voor de burgemeester die op de toren van het Belfort staat. Begeleid door de fanfare wordt Emma’s naam in het geboorteregister geschreven. Emma heeft er zin in.
Kortrijkzanen, viert feest! We hebben er een reuzin bij. Een kind voor wie geen wieg past. Let op als ze spartelt, want een trap van die mollige reuzenbabyvoetjes kan behoorlijk aankomen. Zie je een fopspeen vallen, probeer die maar niet te vangen. Maar wees gerust: Emma is een heel lief kind. Eentje dat elke Kortrijkzaan als meter of peter ziet. Eentje dat Kortrijk in haar DNA heeft, en die de geschiedenis van de stad met zich meedraagt. Maar tegelijk een reuzenkind dat wil groeien, vooruit wil, en dat – zoals alle kinderen – vooral nieuwsgierig is naar wat Kortrijk haar in de toekomst zal brengen.
Tekst : Jonas Bruyneel, Sien Demuynck en Thomas Jacques