Onze bibcollega Manon vertrok op 21 mei 2022 voor een tijdje naar Oeganda. Ze ging er als vrijwilliger aan de slag bij het Pallisa Children's Concern Project om er les te geven aan (wees)kinderen die vooral op straat leven.
Omdat ze niet met lege handen wou aankomen, nam ze een oude beamer mee. Zo kan ze haar educatieve en digitale bibliotheekskills ook daar lokaal delen.
Helaas is daar geen elektriciteit en één generator kost 1000 euro. Haar missie is nu om minstens dat bedrag bijeen te verzamelen om te doneren. Het zou super zijn, mocht Manon haar missie kunnen voltooien en zo het project financieren. Elke euro helpt, en vele kleintjes…
♥ In totaal werd in mei 2022 maar liefst 2000 euro ingezameld! ♥ Bedankt aan alle donateurs! ♥
Wil je nog Manon's project sponsoren, dan kan je terecht op haar GoFundMe-profiel of je kan rechtstreeks contact met haar opnemen. Bedankt iedereen!
Voor zover het mogelijk was, stuurde Manon regelmatig een verslagje door die je op deze website en onze Facebookpagina nog steeds kan lezen!
19 juni 2022
Mijn laatste week bij de Nabugalo Primary School zit er al op en deze liep minder gesmeerd dan ik hoopte. Dinsdagavond viel ik ziek en hoezeer ik ook probeerde dit te negeren ik moest platte rust nemen woensdagnamiddag en donderdag. Gelukkig was er genoeg tijd om de noodzakelijke dingen af te werken en deftig afscheid te nemen.
En...de elektriciteit in de school is een feit! Ik had een filmpje gemaakt van het licht dat ik aan en uit deed, maar heb dit blijkbaar per ongeluk verwijderd toen ik geheugen moest vrijmaken op mijn smartphone 😅. Ik vraag aan Paul om maandag een nieuw te maken. Niet dat het erg bijzonder lijkt op beeld, maar geloof me: in het echt was het episch!
Hier volgt een beetje transparantie over de gemaakte kosten hiervoor: het aanleggen van de elektriciteit en alle benodigdheden daarvoor kwamen op 4,148,000 Oegandese Shilling oftewel 1037 euro. De gedetailleerde beschrijving van de uitgaven vind je in dit document.
Maar omdat ik mijn leven mag delen met zulke fantastische mensjes hebben we nog maar liefst 3,612,000 UGX over! Dit is nog maar liefst 903 euro. Zoals ik al eerder vermeldde, wordt de volgende zware kost voor Pallisa Children's Concern Project (PCCP) het bouwen van het hek. Nu de school elektriciteit heeft, wordt het een goed doelwit voor dieven die de bedrading komen stelen en daarna doorverkopen (dit is al gebeurd bij hun truck). Ook de veiligheid garanderen voor zowel de kinderen als de dieren is sterk noodzakelijk. Het hele gebied, inclusief de plek waar de geitjes grazen, is ongeveer 5 are. Om dit helemaal te omheinen hebben ze 50 rollen kettingdraad nodig en 120 betonnen palen. De paaltjes zijn niet zo duur: 35,000 UGX of 8,75 euro. Een rol stevige, roestvrije kettingdraad kost wel veel geld: 615,000 UGX of 153,75 euro. Met het overige geld konden ze dus nog 6 rollen inkopen. Ze hebben dus nog eventjes te gaan. Maar zodra ze 30 rollen kunnen kopen, beginnen ze alvast het essentiële gedeelte te omheinen: de school en de speelplaats. De mango- en avocadobomen en het geitjesterrein is geen prioriteit.
Ik kan het niet goed benadrukken van Paul: jullie zijn allemaal zo superbedankt voor jullie inbreng in de school. Ik wou dat ik het schoolgebouw helemaal afgewerkt kon achterlaten, maar dit is niet hoe het werkt in Afrika. Van zodra het budget er is, moeten ze – al is het maar een heel klein beetje – beginnen aan een volgende stap anders komt er uiteindelijk nooit iets van. Anders dan bij ons waar we pas aan iets beginnen wanneer het budget binnen is. We hebben veel kunnen doen en ik ben jullie zo zo dankbaar daarvoor. Nu dat ik deze prachtige mensen ontmoet heb en weet hoe goed en efficiënt elke euro besteed wordt, wil ik nog zoveel meer doen.
Ik heb voor de afwerking van het hek een Gofundme-pagina gemaakt. En ook eentje om geld in te zamelen voor de leerlingen (en sommige ex-leerlingen) zodat ze hun onderwijs kunnen voortzetten. De school heeft moeilijkheden om uit de kosten te geraken aangezien veel leerlingen geen schoolgeld kunnen betalen. Hierdoor worden de leerkrachten zwak betaald, kan er maar weinig geïnvesteerd in de “slaapzaal” en de school. Ook voor hen sponsoring zoeken, komt ten goede aan de school. Dus, en ik moest het zeker benadrukken van Paul: PCCP is nu alvast eindeloos dankbaar voor hetgeen dat ze kregen. Als je nog meer kan en wil doen na deze lieverds ontmoet te hebben dan is dit ook meer dan welkom.
Bekijk de profielen van de kindjes en als je je met eentje verbonden voelt, voel je vrij om te steunen! Momenteel staat enkel het profiel van Sarah op GoFundMe. Dit is het meest prioritaire. De andere voeg ik later toe wanneer ik concreet weet welke kosten ze behoeven. Dit is de GoFundMe-pagina van Sarah en de algemene pagina voor het hek vind je hier. Hou mijn GoFundMe-profiel in de gaten voor de profielen van andere kinderen of je mag me ook altijd contacteren via Facebook.
Wil je heel graag helpen, maar liever niet (meer) financieel? Dan kan je ook nog helpen op andere manieren:
- Delen die handel! Zo bereiken we meer mensen die ongetwijfeld ook verkocht zullen raken aan deze lieve rakkers. 😊
- Workaway: ben je (terecht) jaloers op mijn verrijkende avontuur? Wil je ook je horizon uitbreiden en het puurste en mooiste van de mensheid leren kennen? Dan is vrijwilligen zeker een goed idee! Op Workaway vind je PCCP alvast terug, maar ik ontmoette nog drie andere mensen die ook een school oprichtten en naar allerlei werkkrachten zoeken.
Binnen de familie hebben ze ook allerlei andere projecten lopen. Zo heeft de schoonmoeder van Paul een ziekenhuisschool opgericht. Morgen is de grote opening! Verplegers en verpleegsters, dokters en andere medische zorgkundigen zijn hier superwelkom om hun westers geneeskundig talent te delen. Verder zoekt tante Sylvia ook nog vrijwilligers voor haar school St.Paul Primary en enkele vrouwen van de familie hebben samen een "women empowerment"-beweging opgezet en ook hiervoor zijn ze op zoek naar vrijwilligers.
De service van het gastgezin is uitmuntend en om een nog groter publiek vrijwilligers aan te trekken, zijn ze volop bezig het gasthuis uit te breiden. Veel heerlijk Oegandees voedsel, een warme thuis en veel liefde mag je zeker en vast verwachten tijdens je verblijf. Ik garandeer je dat je niet meer zal weg willen van je nieuwe familie. 😊 Je leert bovendien het echte Oegandese leven kennen en dit op een heel goedkope manier.
Ben je geïnteresseerd in een van deze projecten of ken je iemand die geïnteresseerd zou kunnen zijn? Ik kan gerust je vragen beantwoorden of je in contact brengen met de juiste persoon via Whatsapp. Ook als je andere zaken hebt om te doneren of ideeën om deze organisatie te steunen, zoals samenwerkingen met hoge scholen voor stages, laat maar weten!
Na het hek zal de school zich toeleggen op vaardigheidsopleidingen zodat de leerlingen alvast een centje kunnen verdienen hiermee en niet per se aangewezen zijn op het middelbaar en het hoger. Binnenkort zijn vrijwilligers of stagiairs met dergelijke talenten (naaien, haarsnit, houtbewerking...) dus zeker welkom als vrijwilliger hier en ook materiaal hiervoor kunnen ze absoluut gebruiken.
Aarzel niet mocht je nog een ander ideetje hebben om te helpen. Nog een laatste keertje: DIKKE MERCI!! WEEBALE NNYO!
zaterdag 11 juni
Verslagjestijd! Al heb ik niet zoveel te briefen over deze week...
De enige normale schooldag deze week was maandag. Dit was al mijn voorlaatste weekje, dus het begint zo snel in te korten... Het is nog steeds wennen aan de nonchalante organisatie van de lessen. Te midden van mijn les kwam er alweer een andere leerkracht toe die hij dacht dat hij zou gaan lesgeven in die groep op dat moment. Ik zou zeggen dat het typisch Oeganda is, maar ik ontmoette intussen twee vrijwilligers uit Duitsland die op andere scholen lesgeven en daar zijn ze blijkbaar wel stipt. Ik wist ook niet dat dit mijn laatste les van de week was anders was ik wel blijven doorgaan met lesgeven. 15 minuten later zag ik hem immers alweer vertrekken uit het lokaal en hij keerde erna zelfs niet meer terug.
Ze zijn die dag ook begonnen met de bedrading en de lichten op te hangen. Van zodra de betaling is doorgekomen, zullen we toegang hebben tot het hoofdelektriciteitsnetwerk en kunnen we effectief de school verlichten!
Dinsdag had ik wat andere plannen: Rocky, de man die de grond van de school bezit, nam me mee naar de gevangenis. Dit is misschien een wat verontrustende en dramatische intro. Hij had me reeds verteld over de gevangenissen hier, de erbarmelijke omstandigheden en - het ergste van allemaal - dat er kinderen leven. De moeders die veroordeeld worden terwijl ze zwanger worden. En zij die zwanger worden in de gevangenis door mannelijke bewakers (al dan niet consensueel) en bevallen in de gevangenis en hun kind daar moeten houden. De vrouwen moeten op één maaltijd per dag kunnen borstvoeding voorzien of het eten delen met hun kind. Als de vrouwen op het land gaan werken, moeten ze hun baby op hun rug dragen. Het was zo'n ondenkbaar wrede situatie voor mij dat ik vroeg of ik niks kon doen. Rocky regelde dat we ze konden bezoeken als een zogezegde organisatie en om zo wat zaken konden geven aan de kinderen. En dat was dus op die dinsdag.
Ik kocht zeep (voor lichaam en kleren), tweedehands kleertjes, melkpoeder, sojapoeder en suiker. Er bleken op dat moment 13 kinderen te zijn, allemaal jonger dan 2 jaar oud. Tien van de moeders moesten die dag naar de rechtbank en hadden hun baby mee maar de andere drie konden we ontmoeten. Er waren twee hele kleine baby's, waarvan er eentje erg ziek leek. Het ergste was dat ik niet eens zeker wist of ik wel hoopte op beterschap voor dat kleintje. Dit was echt geen plek voor kinderen. "Gelukkig" was er een ruimte speciaal voor de kinderen en werden ze niet gepropt bij de 215 vrouwen in de kleine slaapruimtes. Het oudere kindje was Jesse, anderhalf jaar oud. Toen hij enkele kleertjes paste kon je zien hoe ondervoed hij was. Zijn buik stond op ontploffen door vochtophoping vanwege hongeroedeem...
De kindjes hadden geen idee wat er gebeurde maar de moeders en ook de bewakers waren heel dankbaar met ons bezoek en de cadeautjes. Al is dit maar een heel tijdelijke verlichting van de zo harde situatie. Er zou een soort van opvangcentrum moeten zijn voor deze kindjes. Ze zitten onschuldig in de gevangenis en zelfs de moeders zitten er misschien onschuldig want het rechtsysteem is hier heel corrupt en onrechtvaardig. Ik mocht helaas geen foto's nemen ter plekke, dus kan ik jullie de ruimtes niet echt laten zien, maar geloof me: het was schrijnend...
Ook de rest van de dagen waren emotioneel zwaar. We begonnen woensdag aan het sponsorshipprogramma en deden hiermee door tot donderdag. We besloten om het plan uit te breiden en ook kinderen te betrekken jonger dan het laatste jaar lager (met dank voor dit idee aan Jean-Marie!).
Het idee is om al voor de 50 meest benadeelde kinderen een individuele Crowfunding-pagina te maken. Zo kunnen mensen een beter beeld krijgen van hun situatie, sympathiseren en eventueel steunen. Ik hoop dat dit werkt. Ik neem er alvast eentje op mij: Isma. Misschien ook Hassan, want ik was zo aangedaan van zijn verhaal en hij is zo'n tof ventje. Maar ik moet zeker zorgen dat ik geen verantwoordelijkheden op mij neem die ik dan achteraf gezien financieel niet kan waar maken. Ik zou ze het liefst allemaal helpen eigenlijk... 😔
Woensdag leerde ik het verhaal van 19 kinderen en donderdag nog eens 13. Dus ik was emotioneel uitgeput hierna. Het was voor het eerst dat het besef van het harde leven zo sterk binnenkwam bij mij. Door de individuele verhalen te horen van kinderen die ik al kende. Het verbaasde me ook hoe hard deze omgeving me intussen heeft gemaakt. Thuis kon ik me uren slecht voelen als ik per ongeluk een slakje had vertrappeld. Hier had ik na 15 verhalen soms zelfs de gedachte: "Oef, gelukkig hij heeft nog zijn moeder..." Eens je zo automatisch relativeert, zegt dit veel over de standaard... Deze realisatie raakte me diep. 😣
Het was dan ook heel lief van Paul dat ik vrijdag vrijaf mocht nemen. Eigenlijk was donderdag een feestdag en had ik dan niet moeten werken maar een vrije vrijdag kwam nog beter van pas.
Er waren Duitsers op bezoek voor Emma's verjaardag (de zoon van Paul). Ze hadden nog vrijwilligerswerk gedaan in het verleden. Het was heel leuk en opladend om met dit groepje rond te hangen en eventjes terug in westerse sferen te vertoeven na deze harde dagen. We gingen de stad in naar een gamersplek waar ze enkele Playstations hebben en speelden wat Fifa. Daarna aten we ook nog taart en pizza. Heel erg westers dus. Het was de eerste keer dat hij zijn verjaardag vierde, na 26 levensjaren, dus voor Emma was het wel heel bijzonder. Verjaardagen zijn hier niet echt een ding.
Al bij al toch nog een leuk einde van deze emotionele week. Ik zal genoeg gerecupereerd zijn om mijn laatste week in te zetten.
3 juni 2022
Het duurde eventjes totdat ik weer iets liet weten. Het zijn drukke dagen en ik voel me ook al zodanig thuis dat sommige zaken mij al niet meer opvallen om ze te gaan neerschrijven en te rapporteren.
Ik breng maar ineens een korte samenvatting van de hele week.
Rocky was 's ochtends op bezoek. Hij is een belangrijk man in het onderwijs en staat boven headmaster Philip. Hij wou met mij uitklaren wat ik specifiek moest geven, want eerlijk gezegd was het wel vrij vaag. We kozen samen een afgebakend thema uit voor science en English in P6. Zodat dit zeker deftig behandeld kon worden. Ik ben blij dat dit werd verduidelijkt. Het voelde ervoor lichtelijk aan als bezigheidstherapie. Nu kreeg ik de verantwoordelijkheid dit effectief af te krijgen en dit werkt heel wat meer motiverend. Het betekende wel dat ik mijn P7'tjes zou moeten missen...
Ik had in het weekend schoolboeken gekocht voor mijn leerlingen van P6. De leerlingen hebben namelijk zelf voor geen enkel vak schoolboeken. Er is één exemplaar per vak en per leerjaar beschikbaar in de leraarskamer die de leerkrachten kunnen raadplegen. Ik moest begrijpend lezen leren aan mijn P6'jes en zonder boek zou dit nogal moeilijk zijn. Ze waren laaiend enthousiast toen ik de boeken toonde. Zowat het equivalent van een kind in België dat een Playstation 5 krijgt. Toen we begonnen lezen, besefte ik al snel dat ik me onmogelijk had kunnen voorbereiden hierop. Ze kunnen perfect de woorden en zinnen lezen, maar hebben geen idee wat er staat. Er ging heel veel oefening aan te pas komen. Ze zijn wel gemotiveerd toen de les gedaan was, kon ik ze letterlijk niet doen stoppen met hun oefeningen. Onvoorstelbaar in België! 😄
In de pauze gaf ik hen de bal die ik mee had gebracht. Al snel liep bijna elke leerling van de school achter de bal aan. Het was een chaotisch spel, maar ik zag zelden zoveel gelukkige gezichtjes bijeen. Eén bal van 1 euro bij de kringloop zorgt hier zo voor 200 dolblije kindjes. Hoe mooi en simpel kan het leven toch soms zijn. Ik probeerde mee te spelen. Maar van zodra ik even stopte met lopen werd ik bedolven onder de kindjes. Als ik mijn handen even los liet hangen, hing er aan elke vinger één of twee kindjes. Wanneer ik me verplaatste liepen ze gierend van het lachen achter me aan, terwijl ze "Muzungo" (betekent "witte mens") riepen. Net een heel heel schattige zombieapocalyps. 😊
Al die vreugde is wel het gevolg van de aanhoudende miserie die ze kennen, dus soms voelt het een beetje dubbel. Ik kan niet anders dan me dolgelukkig voelen op school, want het is gewoon zo aanstekelijk, maar als ik thuis dieper nadenk kan ik wel wenen. Isma en Elizabeth, mijn beste leerlingen uit P7 en P6 vroegen me al stiekem of ik hen niet financieel kon steunen met hun secundair onderwijs. Ze zijn beiden wees en verblijven het hele trimester op school. Tijdens de vakantie gaat Isma naar zijn grootouders die vreselijk arm zijn. Het middelbaar zit er voor hen beiden niet in. Een trimester kost maar liefst 100 dollar ongeveer, wat letterlijk onbetaalbaar is voor de meeste kinderen hier.
Ik heb beslist Isma te ondersteunen en samen met Paul kijken we of we een soort van sponsorshipsysteem kunnen opzetten voor elke leerling van de hoogste jaren individueel. Het zou oneerlijk zijn alleen Isma te helpen, louter omdat hij het me vroeg.
Ook de gezondheidszorg is hier schrijnend. Rihanna was haar enthousiasme totaal kwijt toen ik vorige week zaterdag even de school passeerde om gerief op te halen. Ze was ziek: malaria. Bij vroegtijdige vaststelling valt dit al goed te genezen blijkbaar maar het medicijn kost te veel voor de mensen hier. Voor mij niet gelukkig: het is letterlijk 5 euro. Dinsdag vloog ze me in de armen. Ze is nu heel wat beter en ik ben nu haar "beste vriend in de wereld". 😊
Het doet me deugd nu te kunnen helpen, maar de kansen op kindersterfte zijn hier zo hoog tot 6 jaar dat dit slechts een heel kortetermijnoplossing is. En dit zijn nog de relatief rijke armen. Ik maakte een wandeling door de buurt en ontmoette er kinderen die zo ondervoed waren en zelfs niet naar het lager onderwijs konden omdat ze moesten helpen op het land of omdat de ouders gestorven zijn en ze moeten zorgen voor hun nog jongere broertjes en zusjes. Het is hier een ondenkbaar hard bestaan.
Nog een super-duper belangrijke update: de PCCP heeft het geld ontvangen en beginnen meteen met het aanleggen van de elektriciteit. We haalden maar liefst 2000 euro op (ik legde de rest bij, want er kwam nog een 50 euro administratieve kosten bij voor de overschrijving). Er zal hier heel wat meer mee kunnen gedaan worden dan enkel elektriciteit. Ik probeer nog een soort van dikke bedankingsboodschap op te zetten met de kindjes, want ik heb het gevoel dat ik met al jullie eer aan de haal ga. Ik kan de dankbaarheid van de leerlingen en leerkrachten onmogelijk genoeg uitdrukken. Dit betekent zoveel voor hen.
Supersuperbedankt aan allen!
Gewoon hen al een beetje kunnen duidelijk maken dat ze wel degelijk deftig onderwijs verdienen, doet al zoveel voor hun eigenwaarde en dit is ronduit onbetaalbaar.
Na de elektriciteit in de school zullen ze beginnen bouwen aan een hek rond de school. Overdag is het veilig, maar 's nachts kunnen er roofdieren komen die schade kunnen berokkenen of de kippen of geitjes aanvallen. (er is een geitjeskweekproject lopende, waarbij ze elke afstuderende leerling een geitje meegeven. Zo hebben ze alvast de melk als klein inkomen.)
Ontelbare hartjes en knuffels aan iedereen van mij en elk lachend gezichtje hier op de foto's. 🙏❤️
26 mei 2022
Vandaag was mijn eerste schooldag. Je hebt geen idee hoe nonchalant hier wordt omgegaan met tijd. Ik werd deze morgen gewekt door de zoon van Paul. Hij zei dat hij naar het dorp ging en vroeg me zo snel mogelijk klaar te maken. Toen ik vroeg hoe laat het was, antwoordde hij: "I don't know, maybe 6 or 8". Het was kwart na zeven, dus wel een goeie gok.
Als westerling neem ik zo'n oproep behoorlijk serieus dus ik sprong in mijn kleren, poetste snel mijn tanden en nam mijn gerief voor school. En daarna wachtte ik 50 minuten om te vertrekken... Ik zou misschien inmiddels moeten weten dat ik zulke zaken niet al te westers mag interpreteren. 😅
Aangekomen in de school kreeg ik de schoolboeken en kon ik me voorbereiden op een les Science in klas P6 (primary 6, zou bij ons neerkomen op 6de leerjaar al valt het eigenlijk niet te vergelijken).
Het klasje zou vandaag leren over 'classification of cattle' (Hoera, koetjes!). Als ik het handboek doorblader, is het vrij praktische kennis, in dit geval kennis om boer te worden: Welke runderen geven het meest melk? Welke geven het beste vlees? Welke groeien het snelst? Welke overleven het best in Oeganda? Niet bepaald kennis die ik in mijn lerarenopleiding heb opgevangen. 😅
Dus ik heb evenveel bijgeleerd als P6 vandaag.
Ik leerde eerst hun namen. Ik schreef ze op en trok foto's zodat ik hen later kon memoriseren. Philip, de directeur, bleef de hele les erbij. Gelukkig maar. Want al snel bleek dat de kinderen mij maar moeilijk konden verstaan. Hun Engels is niet zo goed en bovendien is hun Engels dialect heel erg verschillend van het mijne. Dus uiteindelijk draaide dit meer uit op co-teaching. Ik vertelde wat en dan vertaalde hij naar Luganda of parafraseerde hij in het Engels. Het was heel erg boeiend aangezien ik zo ook een beetje meepikte van zijn lesmethode.
Na deze les was er een korte break waarin ik de volgende les voorbereidde. In P7 mocht ik lesgeven over het menselijk skelet inclusief de wetenschappelijke benamingen. En dit in primary school. Ik zag dit pas in mijn eerste jaar hoger...
Ik tekende snel een menselijk skelet en maakte hier een puzzel van tijdens de pauze. Ook hun namen leerde ik uit mijn hoofd. Dit was slechts een klasje van 6 leerlingen dus dit ging vlot. De puzzelstukken hielpen om de groepen van de onderdelen van het skelet te visualiseren en de puzzel vonden ze leuk. Dus de rush in de pauze was het waard. Het is een dankbaar onderwerp waarbij je hen veel kan laten bewegen en aanduiden op zichzelf. Het niveauverschil tussen sommigen is wel erg groot. De ene had bijna alle termen van de eerste keer in zijn hoofd, terwijl de andere na drie keer nog niet 'wrist' kon onthouden. De struggle die veel leerkrachten wel kunnen beamen.
Daarna was het lunchpauze. Ik kreeg posho met bonen: de goedkoopste maaltijd. De posho geeft een vol gevoel en de bonen maken het effectief voedzaam. Heel functioneel dus. 😊
Ik ontmoette er ook deze lieve meid: Rihanna. Haar mama stief toen ze 8 maanden oud was en een vader is nooit in haar leven geweest. Philip nam haar daarom onder zijn vleugels. Hieronder zie je een filmpje waarin ze de nostalgie beleeft waar elke persoon uit de 90's wel over kan meespreken. En terwijl oefende ik een beetje op mijn Luganda-uitspraak. 😊 Zo'n lief meisje met zo'n ontroerende geschiedenis... Ze stal meteen mijn hartje. 😢
De lunch was van 13 tot 14 uur maar toen ik om vijf na twee vroeg of ik naar de klas kon vertrekken, zei de directeur dat ze nog niet klaar waren met eten. Uiteindelijk was het half drie toen ik de les weer aanvatte en die duurde tot 16.30 uur in plaats van 15 uur. Het is ook totaal niet geweten hoe beslist wordt hoe het einde van de les wordt ingeleid. Wanneer er veel kinderen op de speelplaats beginnen te komen, staat iemand van de klas recht, neemt de bel achter de deur en dan is de les blijkbaar afgelopen.
Daarna werd ik meegenomen naar een familiefeest van mijn gastfamilie. Opnieuw prachtige ervaringen. Maar soms wel uitputtend. Pas om 22 uur thuis en dan nog rapporteren en lessen voorbereiden...
Maar het is het absoluut ongetwijfeld waard. 😄
24 mei 2022
Na mijn ontbijt werd ik met de boda boda gevoerd naar het schooltje. Het is eventjes rijden, maar zo'n ritje is pure cinema. Mensen zwaaien ook constant dus is heel tof.
Eens aangekomen had ik er meteen een goed gevoel bij: er stonden koeien op de speelplaats en de kinderen waren leuk errond aan het voetballen. Eventjes verder ontmoette ik Paul in zijn 'office': een bankje te midden van bananenbomen en geitjes. Ik vertelde hem over alle fantastische giften van iedereen en hij was zo blij. Met het geld konden ze de school voorzien van elektriciteit en zelfs een boiler kopen zodat ze hun water zo drinkbaar konden maken door het te koken. De gasprijzen gaan net als in België enorm de lucht in. Taxi's zijn hier dan ook bijna onbetaalbaar: een liter benzine kost 5600 Ugandese shilling wat neerkomt op € 1,40 ongeveer (daar kan je hier zo'n 5 koffies mee kopen, een wist-je-datje voor Ann H.). Daarenboven zijn het daar echt oude auto's die benzine slurpen...
Dat eventjes ter zijde om tot het volgende punt te komen: ik besprak het met Paul en een generator lijkt ons geen goede investering aangezien die dus ook op dure brandstof moet draaien. We bespraken het met de technieker en kunnen een leiding leggen en zo op het elektriciteitsnet draaien van Oeganda. Met een tellertje, enkele draden doorheen de school en enkele lampen zijn we er alvast om licht te brengen in de school.
Ik kijk samen nog met Paul voor een groot zonnepaneel, in welke mate dat dit mogelijk is.
Het grote probleem met zonnepanelen is dat je ook een batterij nodig hebt voor de opslag van de energie en dat is vrij duur en deze gaan blijkbaar ook maar 4 à 5 jaar mee. Dus afhankelijk van hoe betaalbaar dit is kunnen we dit ook aan kopen en aanleggen.
Ik ben wel voorstander, ik ging tenslotte die 1000 euro van het oorspronkelijke doel eerst zelf leggen dus er komt weer veel budget vrij uit mijn charity-portemonnee dankzij al die lieve donateurtjes. 😄
Daarna werd ik rondgeleid in de klasjes. Er zijn 10 klasjes in totaal: 3 kleuterklasjes en 7 lagere schooljaren, al zitten ze meer per niveau dan per leeftijd. Ze zien er allemaal zo vriendelijk en schattig uit en waren heel blij om mij te zien. Ik heb zelden zo'n glunderende gezichten gezien wanneer ik als leerkracht geïntroduceerd werd aan een klas. 😅
De meeste lokaaltjes zijn uit steen, 2 klasjes zijn nog in hout gemaakt. Alles is heel erg basic maar toch oogt het behoorlijk professioneel.
Er zijn ook twee slaapzalen. Ik had er niet bij stilgestaan dat de meeste kinderen dakloos zijn en dus altijd op school blijven. De elektriciteit kan dus ook helpen om hun huiswerk te kunnen maken 's avonds - want het wordt hier al donker om 18.30 uur - en zodat ze veilig naar het toilet kunnen in het donker en niet door slangen gebeten worden...
Ik ontmoette ook de directeur en de leerkrachten. Vanaf morgen zal ik mogen Science, English en History onderwijzen. (Hopelijk, want mijn lichaam is vandaag wat gesneuveld doorheen de dag. Hopelijk ben ik morgen beter.)
update: na een broodnodig rustdagje is Manon vandaag, 26 mei, klaar voor de 'eerste schooldag'.
